ဘဝမွာအရြယ္ သံုးပါးရွိပါတယ္။ ဒါကလူတိုင္းသိနားလည္ထားတဲ့ ပညာ၊ဥစၥာ၊ဘာဝနာေပါ့။
က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ႏွစ္ပါးပဲရွိတဲ့အရြယ္အေၾကာင္းပါ။
၁။အရြယ္ေရာက္စ စိတ္ကစားစအရြယ္
(သစ္ရြက္လွ ုပ္တာေတာင္ ရယ္ခ်င္တဲ့အရြယ္)
၂။ေနာက္ေတာ့ သစ္ရြက္လွ ုပ္ေတာင္ ေကာ္ဆဲခ်င္တဲ့အရြယ္ေရာက္လာေလေရာ။
ျမန္မာလူမ်ိဳးအိမ္ေထာင္သည္လင္မယားအမ်ားစုဟာခ်စ္ျခင္းဆိုတာထက္ေမတၲာကိုပိုဦးစားေပးၾကတဲ့အတြက္္ ေရရွည္မွာ အဲဒီႏွစ္ေယာက္ဟာ ေမာင္ႏွမလိုဘဲျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကိုေရာက္ေတာ့ က်န္တဲ့ကိစၥ ဘာဘာညာညာမရွိေတာ့ဘဲ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပစ္ရွာခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ ပိုမ်ားလာရပါေတာ့တယ္။
(ဒါဆိုေသခ်ာျပီ ဒုတိယအရြယ္ဘဲ)။
ရွင္းေအာင္ေျပာမယ္ဆိုရင္
မ်က္ေစ့ေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္ပါဘူးဆိုတဲ့ ဘူတာရံုႀကီးကိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ျပီးလို ့
မ်က္ေစ့ေအာက္ကို အေရာက္မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဘူတာရံုကို မွားယြင္းစြာနဲ ့ခ်ဥ္းကပ္ေနျပီဆိုတာ။
အဲဒီမွာတင္ နဂိုက ကိုယ္မႀကိဳက္တဲ့ကိစၥေတြက ႀကီးထြားလာေစပါတယ္။
ဒါေတြကို ပိုျပီးႀကီးထြားေစ တာကေတာ့ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္ျခင္းဆိုတဲ့ စိတ္ပါပဲ။
ဘယ္အေၾကာင္းအရာ၊ ဘယ္ကိစၥေပၚမွာမဆို ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္စိတ္နည္းရင္ အေလ်ာ့ေပးခ်င္စိတ္လည္း လိုက္နည္းလာပါတယ္။
အေလ်ာ့ေပးခ်င္စိတ္မရွိသူဟာ ရတာထက္ပိုလိုခ်င္သူေတြပါပဲ။
အားလံုးဟာ ဆက္စပ္ေနပါတယ္။
တခ်ိဳ ့ကိစၥေတြမွာ အိမ္ေထာင္ဖက္အေပၚ ေလာဘႀကီးလို ့မျဖစ္ပါဘူး။ ရသေလာက္နဲ ့တင္းတိမ္ႏိုင္ ရမွာပါ။
လူဆိုတာ ေရာင့္ရဲတင္းတိမ္တတ္တဲ့အမ်ိဳးမဟုတ္မွန္းသိပါတယ္။
ခက္တာက ရတဲ့သူက ပိုလို ခ်င္ၾကတယ္။ (ရေလလိုေလ အိုတေစ ၦမ်ိဳးေပါ့)
အဲဒီလိုနဲ ့တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အျပစ္ရွာျပီး စစ္ေအးတိုက္ပြဲ တိုက္ခိုက္ေနၾကတာလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ တိုက္ခိုက္ေနၾကသူေတြ အမ်ားဆံုးအသံုးျပဳတဲ့ဗ်ဴဟာေတြမွာ ႏွ ုတ္ေရးလက္နက္ကို အဓိကအသံုးျပဳျပီး စည္ရံုးေရးကိုလည္း တြဲဖက္ၾကပါတယ္။
ႏွ ုုတ္ေရးလက္နက္ဆိုတာ..
" ကိုလူေအး...ရွင္ က်မကိ္ု ကန္ ့လန္ ့ မေျပာနဲ ့ "
" ကန္ ့လန္ ့ေျပာရေအာင္ မင္း ငါ့ကို စကားတစ္ခြန္းေတာင္ ေျပာခြင့္ေပးလို ့လားကြာ.."
" ဒါေပမဲ့..ရွင္ က်မစကားကို နားေထာင္ေနပံုက မေက်နပ္တဲ့ ပံုၾကီး "...တဲ့။ ျပီးေရာပဲ။
ကဲ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ။
စည္းရုံးေရးဆိုတာကေတာ့ သားသမီး ေဆြမ်ိဳးမ်ားကိုစည္းရုံးျပီး ဒီေယာက်္ားမေကာင္းေၾကာင္း၊
ဒီမိန္းမညံ့ေၾကာင္း အတည္ျပဳခိုင္းတတ္ၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ေယာက်္ားနဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္အနိုင္ယူဖို့လက္နက္္ဟာ သားသမီးမ်ားလည္း
ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ သားသမီးေတြက ပိုခ်စ္တာခံရသူဟာ တိုက္ပြဲမွာအနိ ုင္ရဖို ့ေသခ်ာသူပါပဲ။
သီအိုရီအရ ျပန္တြက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္…..
မိန္မသားမ်ားဟာ ေယာက်္ားသားမ်ားထက္ သဘာဝေပးအရကိုက အားအင္၊ စိတ္ဓါတ္ ၊ ခံစားခ်က္ပိုျပီး
န ုနယ္ၾကပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္အိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ ့အေရွ ့မွာေယာက်္ားသားမ်ားဟာအိမ္ေထာင္ဦးစီးအျဖစ္မားမားမတ္မတ္ ရပ္တည္ေပးရပါတယ္။
အဲဒီမွာအိမ္ေထာင္တစ္ခုရဲ့ေရွ့တန္းကိုေရာက္မလာဘဲ ေဒါင့္တစ္ေနရာမွာက်န္ခဲ့သူက
ဘာမွလုပ္စရာမရွိတဲ့အဆံုး ရွိတဲ့သားသမီးေတြအေပၚၾသဇာသက္ေရာက္မွုကိုဖန္တီးျပီး
တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေန ရင္ေဘာင္တန္း ေတာ့တာပါပဲ။
‘နင့္ကိုေမြးဖို့ရက္ေစ့ႀကီးမွာနင့္အေဖကအလုပ္ရွိလို့ဆိုျပီးထြက္သြားေရာ…နင့္ကိုေလကိုယ့္ဘာသာေမြးခဲ့ရတာေပါ့’ ဆိုတဲ့စကားဟာမိခင္ျဖစ္သူေတြရဲ ့ပါးစပ္ဖ်ားတိုင္းမွာ ရွိတတ္ၾကပါတယ္။
အဲသည္လိုမဟုတ္ရင္ေတာ့
‘နင့္ကိုေမြးတုန္းကေလ ငါ့ျဖင့္ေသျပီမွတ္တာ အေတာ္ဒုကၡေပးတဲ့ကေလး’ ဘာညာဆိုျပီး ေတာ့ေပါ့။
က်ေနာ္တို့သိတာကမိန္းမေတြရဲ့အလုပ္ေတြထဲမွာကေလးေမြေပးရတာလည္းပါပါတယ္။ ေယာက်္ားေတြကေတာ့ စီးပြါးရွာျပီး ကေလးေမြးေပးမယ့္မိန္းမေတြကိုအတတ္ႏိုင္ဆံုးနဲ ့တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျဖည့္ဆည္းေပးဖို ့ပါပဲ။ ဒါေတြကိုသိသိႀကီးနဲ ့ သားသမီးေတြအေပၚ ႀသဇာ၊သနားခ်စ္ခင္မွ ုရဖို ့ ဝါဒျဖန့္ တတ္ပါတယ္။
သားသမီးေတြက သူတို ့ဖခင္နဲ ့(ဖခင္ရဲ ့အသိုင္းအဝိုင္း)အေပၚ ၊
သူနဲ ့(သူ ့အသိုင္းအဝိုင္း)ထက္ပိုျပီးတြယ္တာသြားမွာကို
(သိစိတ္နဲ ့ျဖစ္ေစ၊ မသိစိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေစ) မလိုလားတာလဲပါေပသေပါ့။ ျပီးေတာ့ေျပာတတ္ၾကေသးတယ္။
‘နင္တို့အေဖကစီးပြါးေရးတစ္ခုဘဲသိတယ္။အိမ္မွာသားသမီးေနမေကာင္းရင္ေတာင္ သူကသိပ္လွည့္ၾကည့္တာမဟုတ္ဘူး။ အားလံုး ငါ့ေခါင္းေပၚပဲ ပံုက်တာ’ ဆုိတာမ်ိဳး။
သေဘာကေတာ့ ဒီမိသားစုဟာ သူရွိလို ့သာ ဒီလိုျဖစ္လာရတယ္ေပါ့။ (ဟုတ္တာေတာ ့ ဟုတ္ပါရဲ ့။ သူမရွိမွေတာ့ ဒီဟာေလးေတြ ဘယ္အေပါက္က ထြက္လာမတုန္း)
ေယာက်္ားသားမ်ားကေတာ့ဒါမ်ိဳးေျပာခဲလွတဲ့အျပင္ အရြယ္ေရာက္လာတဲ့သားသမီးမ်ားကို ခပ္တန္းတန္းပဲ ဆက္ဆံတတ္ၾကပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ကိုျဖည့္ဆည္းေပးၾကပါတယ္။
(တကယ့္ကို အသံုးမက်တဲ့ သူေတြလည္းရွိပါတယ္။
‘‘စားျပီး နားမလည္’’လို ့ခပ္ရိုင္းရိုင္း သံုးရမယ့္ သူမ်ိဳးေတြပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ ေခြးတစ္ေကာင္ေတာင္ စားျပီးရင္
သူ ့တာဝန္ျဖစ္တဲ့ျခံေစာင့္ ေဖၚရေသးတာပဲ။အင္မတန္ရြံရွာဖို ့ေကာင္းတဲ့ တာဝန္မဲ့သူမ်ိဳးေတြေပါ့။)
တစ္ခ်ိဳ ့မိန္းမေတြဟာ သူတို ့ၾသဇာသက္ေရာက္ဖို ့ဆို လူၾကားထဲေအာ္ထည့္၊ ေျပာထည့္လိုက္ဖို ့ကိုလည္း
ဝန္မေလးပါဘူး။ ဖခင္ျဖစ္သူရဲ့အားနည္းခ်က္ကိုေထာက္ျပျပီးသားသမီးေတြကိုသူတို့ ဘက္ ပါလာေအာင္လည္း ဆြယ္တတ္ ၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အိမ္ေထာင္ဘက္ဆိုတာ ျပိုင္ဖက္ေတြမဟုတ္ၾကပါဘူး။ ကိုယ့္အခက္အခဲကို သူကူညီရမယ္၊
သူ ့လိုအပ္ခ်က္ကို ကိုယ္ျဖည့္ဆည္းရမဲ့သူႏွစ္ေယာက္ပါ။
သူသာတယ္၊ ကိုယ္နာတယ္ဆိုတာ ႏွစ္ဖက္အသိုင္းအဝိုင္းရဲ ့ ဖိအားေပးလာမွဳ ့တစ္ခုလို ့ပဲ ကိုလူေအးထင္ပါတယ္။
အဲ..အိမ္ေထာင္ဘက္တစ္ဦးဦးရဲ ့ အတၱႀကီးမွု ့ေၾကာင့္လည္းပဲ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။
က်ေနာ္ရိုက္ခဲ့ဖူးတဲ့(အဲ..မွားလို ့)ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇါတ္လမ္းေလးတစ္ခုထဲကလိုေပါ့-
မင္းသားေလးနဲ ့မင္းသမီးႀကီး ခ်စ္ႀကိုက္ျပီး လက္ထပ္ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ ့မဂၤလာဦးည မဂၤလာကုတင္ေပၚမွာ မင္းသားေလးရဲ ့လက္ကို မင္းသမီးႀကီးးကေခါင္းအံုးအိပ္ရင္း တီတီတာတာ ေမးတယ္။
‘‘က်မတို ့သာ တကယ္လို ့မယူျဖစ္ရင္ ဘယ္လိုျဖစ္လာမလဲမသိဘူးေနာ္’’ တဲ့။ အဲဒီလိုအရည္မရ၊ အဖတ္မရစကား(ညားလို ့ပဲ အတူတူအိပ္ေနျပီဟာကို)ေျပာလာေတာ ့ မင္းသားေလးက ဘာမွျပန္မေျပာဘူး။
‘‘ရွင္က တျခားမိန္းမနဲ ့ယူျပီး၊ အခုေလာက္ဆို ရွင့္ေဘးမွာတျခားတေယာက္ရွိေနမွာေပါ့ေနာ္’’ လို ့
မင္းသမီးႀကီးက ဆက္ေျပာတယ္။
အဲဒီေတာ့ မင္းသားေလး၊ ငအႀကီးက ‘‘ဟုတ္မွာေပါ့’’လို့ဘုမသိ ဘမသိျပန္ေျဖတယ္။(အေတာ္ရုိးတဲ့ မင္းသားေလး..ဟီဟိ)
‘‘ဘာေျပာတယ္......
က်မကျဖင့္ ေမာင္နဲ ့လက္မထပ္ျဖစ္ရင္ တစ္သက္လံုး အပ်ိဳႀကီးပဲသြားလုပ္ေတာ့မယ္ လို ့ ဆံုးျဖတ္ထားတာ။
ရွင္က်မအနားမကပ္နဲ ့။ သြား ေရခ်ိဳးခန္းထဲ သြားအိပ္’’
သည္းခံေလာ့ ခ်စ္သား၊ သည္းခံေလာ့။ ဒါဟာအစဘဲ ရွိေသးတယ္။
Refး အၾကည္ေတာ္၏-ခ်စ္ျခင္းကထာ
No comments:
Post a Comment