က်ေနာ္ဖတ္ခ့ဲဘူးတဲ့ ဆရာအၾကည္ေတာ္ရဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ သူဟာလူတိုင္းကို ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးဖူးတယ္တဲ့။ အဲဒါကေတာ့….
‘‘ၾကြားဝါျခင္းဆိုတာ ရွိသင့္၊ မရွိသင့္’’
လူတိုင္းက မရွိသင့္လို ့ပဲေျဖၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတြင္းက်က်ေမးၾကည့္တဲ့အခါ….
‘‘အို….ရိွသင့္တာေပါ့။
ကိုယ့္မွာထူးျခားတဲ့ အေၾကာင္းအရာေလးရွိရင္ ဘယ္သူကေနနိုင္မွာလဲ ’’ တဲ့ေလ။
သေဘာကေတာ့ ၾကြားဝါျခင္းဆိုတာ မရွိသင့္ဘူးဆိုျပီး လူတိုင္းကေျပာေနေပမယ့္ လူတိုင္းဟာ ၾကြားခ်င္တယ္။ ၾကြားဝါတတ္ၾကပါတယ္။
‘ ဒို ့ကေတာ့ မၾကြားတတ္ေပါင္ ’ ဆိုျပီး ႏွ ုတ္ခမ္းႀကီးစူေနျပီလား။ လွခ်င္ပခ်င္ျပီဆိုကတည္းက ၾကြားခ်င္လို ့ေပါ့။တစ္ေနရာရာသြားလို ့ သူမ်ားထက္ထူးျခားခ်င္ေနတယ္၊ ထင္ေပၚခ်င္တတ္ၾကတာ ေတြဟာ ၾကြားဝါျခင္းတစ္မ်ိဳးပဲ မဟုတ္ဘူးလား။ဘာလို ့လဲဆိုေတာ့…..
ၾကြားဝါျခင္းဆိုတာ ယွဥ္ျပိဳင္ခ်င္းတစ္မ်ိဳး၊ ဂုဏ္ယူျခင္းတစ္မ်ိဳးလို ့ က်ေနာ္နားလည္ထားလို ့ပါ။
အဲဒီေတာ့ ဘယ္သူမွၾကြားဝါျခင္းနဲ ့မကင္းပါဘူး။ (က်ေနာ့မွာလည္းရွိပါတယ္)။
အထူးသျဖင့္ က်ေနာ္တို ့ရဲ ့မိဘေတြပါပဲ။ က်ေနာ့ကိုယ္ေတြ ့ေလးေျပာျပမယ္။
က်ေနာ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းကေပါ့ -
က်ေနာ့္အေဖရဲ့ငယ္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အလွဴရွိလို ့ က်ေနာ့္မိဘေတြကို က်ေနာ္ကားေမာင္းျပီး
လိုက္ပို ့ခဲ့တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း အလွဴဆိုေတာ့ဝါးတီးဖြင့္ၾကတာေပါ့။က်ေနာ္တို ့စားပြဲမွာ က်ေနာ္မသိတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္လဲပါတယ္။ စကားေျပာရင္ အသံဝဲဝဲႀကီးနဲ ့အားရပါးရႀကီးေျပာတတ္တယ္။
မြန္လား၊ ရခိုင္လားေတာ့မသိဘူး။အဲဒီလိုနဲ့လူႀကီးေတြစားလိုက္၊အာလူးဖုတ္လိုက္လုပ္ေနတုန္း အလွဴရွင္ဦးေလးႀကီးေရာက္လာျပီး က်ေနာ့ပခုန္းကိုပုတ္ျပီးေမးလာတယ္။
‘‘ဟေကာင္ႀကီး ဘယ္ေတာ့အဂၤ်င္နီယာျဖစ္မွာလဲ’’ တဲ့။ က်ေနာ္လည္းရွက္တာနဲ ့ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖ ျဖစ္ဘူး။ က်ေနာ္ ့အေမလည္းႀကြားဖို ့လမ္းစရသြားေတာ့ ႀကြားေတာ့တာပဲဗ်ိဳ ့။
က်ေနာ္ကေနာက္ဆံုးႏွစ္ေရာက္ေနျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ အႀကီးေကာင္က အီကိုနဲ ့ေက်ာင္းျပီးသြားျပီ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ အငယ္ဆံုးေကာင္ကေတာ့ ဗိုလ္သင္တန္းတက္ေနတယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္း (အဲဒီေခတ္တုန္းက စစ္ဗိုလ္ဆိုတာ ေတာ့ပ္ဘဲေလ) ၾကြားေတာ့တာပဲ။
သားသမီးေတြနဲ ့ပတ္သက္လာရင္မိဘတိုင္းၾကြားခ်င္တတ္ၾကတယ္ဆိုတာကို ေျပာတာပါ။
ဘယ္ရမလဲ အတူထိုင္ေနတဲ့လူႀကီးလဲ သူ ့သမီးနဲ ့ပတ္သက္လို ့ဝင္ၾကြားေတာ့တာပဲ။
သူကမြန္၊ သူ ့မိန္းမက ဗမာစစ္စစ္(မြန္လို တစ္လံုးမွ မတတ္ဘူး)၊
အဲ..သူ ့သမီးက ဆရာဝန္၊အခုေတာင္နိဳင္ခံျခားကိုပညာေတာ္သင္သြားေနတယ္ေပါ့။ သူ႔သမီး ဟာ ျမန္မာ စကားေရာ၊ အဂၤလိပ္ စကားေရာ ၊မြန္စကားေရာ မြတ္ေနေအာင္ တတ္တယ္ ဆိုတာ ကို မြန္သံ၀ဲ၀ဲ နဲ႔ ၾကြားလိုက္တာ….
‘‘ ကၽြန္ေတာ့္သမီးကေတာ့ ျမန္မာလိုးလဲရတယ္၊ မြန္လိုးလဲရတယ္၊
အိုး….အဂၤလိပ္လိုးေတာ့ ဖြတ္ဖြတ္ေက်ဘဲ’’
မွတ္ခ်က္။ ။မြန္လိုအသံကို ဝဲျပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ဖတ္ၾကည့္ၾကပါ။
ဟီး ဟီး…….။(ႏွာဘူးေလး)
ဟားဟား…..။(ႏွာဘူးႀကီး )
ဟဲဟဲ………..။(ဝါရင့္ႏွာဘူးၾကီး)
ေပ်ာ္ေစ ျပက္ေစ ရယ္စရာေရးလိုက္တာပါ။ က်ေနာ္ငၾကြားကိုယ္တိုင္ေအာ္ဂလီိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိိဆန္ရတဲ့ ေလၾကြား ေတြလဲရိွပါတယ္။သူတို ့ေတြဟာမရွိတာကို ရွိဟန္၊ မျဖစ္နိဳင္တာကို တကယ္ဘဲျဖစ္ဟန္ ၾကြားတတ္ ၾကပါတယ္။
က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ဂုဏ္ယူၾကြားဝါျခင္းနဲ့မတူတဲ့ေလၾကြားျခင္းသက္သက္ကိုဆိုလို တာပါ။
တစ္ကယ္ေတာ့ သူတို ့ဟန္ေဆာင္ၾကြားလိုက္တာကို ျငိမ္ခံေနတဲ့သူေတြအေပၚ ငအႀကီးေတြလို ့ အထင္ေသးတာလဲ ပါေပမေပါ့။ သူတို ့ၾကြားတာေပၚသြားယင္လည္း ခပ္တည္တည္ဘဲ။
ၾကြားဝါျခင္းကို မ်က္ႏွာေျပာင္ေျပာင္နဲ ့အလြဲသံုးစား လုပ္ေနၾကသူေတြပါပဲ။
အထူးက်င့္ထားသလား မွတ္ရေလာက္ေအာင္ကို မ်က္ႏွာေျပာင္ၾကေလရဲ့။
ခပ္ရိုင္းရိုင္း ႏွိ ုင္းယွဥ္ေျပာရယင္ သူမ်ားမယားၾကာခိုတဲ့ေယာက်္ားေတြ၊ လင္ငယ္ေနတဲ့မိန္းမေတြ ဟိုဒင္းျပဳေနတုန္းမိရင္ေတာင္တကူကူးစီးေနၾကတာပါလို ့မ်က္ေတာင္တစ္ခ်က္မခတ္ပဲ ေျပာဝန္ ့တဲ့ သူေတြလိုမ်ိဳးေပါ့။
မရွက္တတ္ၾကပါဘူး။
‘‘ က်ေနာ္သိသေလာက္က လူဆိုတာအရွက္ရွိမွ အေၾကာက္တရားကို နားလည္မွာပါ။ ’’
ေၾသာ္ ဒါထက္ေမးရအုန္းမယ္။ ခင္ဗ်ားဘယ္လိုရီ(ရယ္)ခဲ့သလဲ။
ဟီးဟီး..လား။ ဟားဟား..လား။ ဟဲဟဲ..လား။
Ps: က်ေနာ္ကေတာ့ ျပံဳးယံုေလးဘဲ။အေဟး ေဟး။
No comments:
Post a Comment