ခရီးေဖာ္
၁။
ဦးဘေက်ာက္သည္
ဖ်ာေပၚတြင္မွိန္းေနေသာ ဇနီးသည္ မအိမ္ၿမိဳင္ကို
မ်က္ေတာင္မခတ္ စိုက္ၾကည့္ေနသည္။ အေရးအေၾကာင္းတို႔ျဖင့္ ယွက္ႏြယ္ေနေသာ
မ်က္နာျပင္၊ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနေသာမ်က္ခြံႏွင့္ အသက္ကို မွ်င္း၍ရွဴသြင္းေနေသာ
မအိမ္ၿမိဳင္၏ ပင္ပန္းခက္ခဲေနမႈတို႔က ဦးဘေက်ာက္ရင္ကို ရိုက္ခတ္လာသည္။
သူတို႔တဲကေလးဆီသို႔
အေမွာင္က
တရိပ္ရိပ္ထိုးက်လာၿပီ။ အိမ္ေနာက္ဘက္တမာပင္ထက္မွ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ေၾကြက်လာေသာ
သစ္ရြက္သံကို ၾကားေနရသည္။ ေဆာင္းႏွင္းရာသီမို႔ ေလေပြက
တမာရြက္မ်ားကိုေမြ႔ရမ္းေနျပန္သည္။ ရြာေျမာက္ဘက္
လက္ပံပင္အုပ္ဆီမွငွက္တစ္ေကာင္၏ မည္သံ တစ္ခ်က္တည္း ထြက္ေပၚလာ၏။
မအိမ္ၿမိဳင္သည္ ေခ်ာင္းတဟြပ္ဟြပ္ဆက္တိုက္ဆိုးေနရင္း ညာဘက္သို႔ ေခြေစာင္းလိုက္သည္။
“ မင္း ေမာေနသလား မအိမ္ၿမိဳင္ ”
မအိမ္ၿမိဳင္က
မ်က္ခြံကို
တစ္ခ်က္လွန္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းကို အသာညိတ္ျပသည္။ စကားသံတို႔ ထြက္မလား။
ဦးဘေက်ာက္ရင္ထဲ မေကာင္းလွသျဖင့္ တဲအျပင္ထြက္ထိုင္ေနလိုက္သည္။
ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူေပါင္းသင္းေနထိုင္လာခဲ့ေသာ ဇနီးသည္၏
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ဆိုတာကို သူေကာင္းစြာ
သေဘာေပါက္ေနသည္။သည္အခ်ိန္မွာမအိမ္ၿမိဳင္ခမ်ာ သမီးေတြ၊ ေျမးေတြကို
ေတြ႔ခ်င္ရွာေပလိမ့္မည္။
အားလံုးကိုအေၾကာင္းၾကားထားၿပီးျဖစ္ေပမယ့္တစ္ဦးမွေပၚမလာေသး။
ဦးဘေက်ာက္တစ္ဦးတည္းသာ
ေနာက္ေၾကာင္းပံုရိပ္ကို ဆုပ္ဖမ္းရင္း ေၾကကြဲေနမိသည္။
တစ္ရြာတည္းေန တစ္ေရတည္းေသာက္လာခဲ့ေသာ
ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္ မအိမ္ၿမိဳင္၊ ဆံၿမိတ္တြဲ ဆံထံုးေလးႏွင့္
ႏုပ်ဳိလန္းဆန္းခဲ့ေသာ မအိမ္ၿမိဳင္၊ လင္ေယာက်ာ္းႏွင့္အတူ ပဲရိတ္၊ ကိုင္းထြန္
ရင္ေပါင္တန္း နိင္ခ့ဲေသာ မအိမ္ၿမိဳင္၊ ေျမပဲခင္းရနံ႔ကို ရွဴရိွဳက္ရင္း
ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘဝ ယေန႔ထိ လက္တြဲမျဖဳတ္ခဲ့ေသာ မအိမ္ၿမိဳင္၊ သူ႔အတြက္ အသက္ ၆၀
ေက်ာ္သည္အထိ စိတ္ဆင္းရဲ မလုပ္ခဲ့ရွာသည့္ ရွားမွရွားသည့္ မယားေကာင္း
မအိမ္ၿမိဳင္၊ အခု သူႏွင့္သူ႔ဘဝကို ခြဲခြာေလေတာ့မည္ေလ။
ဦးဘေက်ာက္၏ မ်က္လံုးအိမ္မွ မ်က္ရည္ပူစီးေၾကာင္းမ်ား ေတြေတြက်ဆင္းလာသည္။
မ်က္ရည္.. ဒီလိုမ်က္ရည္မက်ခဲ့တာ
ၾကာပါၿပီ။ မအိမ္ၿမိဳင္ခမ်ာ ငါသိခဲ့သမွ် ဆင္းရဲလိုက္တဲ့ျဖစ္ျခင္း၊ အသက္ထက္
အိုစာလြန္းတဲ့ မအိမ္ၿမိဳင္ရယ္၊ ဒီအခ်ိန္ ဒီအရြယ္မွာ မင္းအေပၚမွာ ငါထားတဲ့
ေမတၱာတရားဟာ ရိုးသားသန္႔စင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ေမတၱာတရားလက္နက္ဟာ
မင္းအသက္ကိုေတာ့ မကယ္နိင္ေတာ့ပါဘူး။ မင္းေကာင္းရာသုဂတိ လားပါေစ။
“ ကိုဘေက်ာက္ မအိမ္ၿမိဳင္ ဘယ္လိုေနေသးလဲ ”
အသံေၾကာင့္ ဦးဘေက်ာက္ မ်က္ရည္မ်ားကို
ကမန္းကတန္း သုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ေခါင္းရင္းအိမ္မွ မအိမ္ၿမိဳင့္သူငယ္ခ်င္း
မၾကည္တင္က ဦးဘေက်ာက္အနီး ဝင္ထိုင္ရင္း
“ မီးေလးထြန္းပါဦး ကိုဘေက်ာက္ရယ္ ၊ ေမွာင္လာၿပီ ”
“ မထြန္းခ်င္ဘူး မၾကည္တင္၊ သူ အေမွာင္ထဲမွာပဲ ေနပါေစေတာ့ ”
အေျခအေနကို သေဘာေပါက္သည့္အလား မၾကည္တင္က လက္ထဲမွ ေဆးလိပ္တိုကို တြန္းဖြာသည္။
“ ကေလးေတြ မနက္ျဖန္ေတာ့ ေရာက္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ေနာ္။ သူ မေသခင္ေရာက္လာရင္ ေကာင္းမွာပဲ။ အားရိွတာေပါ့ေတာ္ ”
မအိမ္ၿမိဳင္အတြက္ ဘာအားမွ မလိုေတာ့ပါ။
အားေပးစရာလည္း မလိုေတာ့ပါ။ လက္ခံယူနိင္ဖို႔အားလည္း မရိွေတာ့ပါ။ တစ္သက္လံုး
ေန႔စဥ္ အလုပ္ႏွင့္လက္ ျပတ္သည္မရိွ အင္အားေတြ အသံုးျပဳခဲ့ဲၿပီပဲ။
သူႏွင့္မအိမ္ၿမိဳင္ ႏွစ္ဦးသာ ႀကိဳးစား၍ လယ္ကြက္ေတြ ဝယ္ခဲ့ၾကသည္။
ထြန္ယက္စိုက္ပ်ဳိးခဲ့ၾကသည္။ သီးႏွံေတြကို ရိတ္သိမ္းခဲ့ၾကသည္။ ရံႈးခဲ့
ျမတ္ခဲ့ၾကသည္။ ရုန္းခဲ့ ကန္ခဲ့ၾကသည္။ သည္အလုပ္ေတြကို မနားမေန
လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ သူတို႔သက္တမ္း နည္းေရာ့လား။ မအိမ္ၿမိဳင္အားေတြ
ကုန္ခမ္းေလာက္ပါၿပီ။
ဦးဘေက်ာက္က စကားမေျပာဘဲ
ငူငူႀကီးထိုင္ေနေတာ့ မၾကည္တင္က တဲထဲဝင္သြားသည္။ မီးခြက္ ထြန္းသည္။တဲအတြင္းအလင္းေရာင္ေၾကာင့္ဦးဘေက်ာက္မ်က္လံုးထဲတြင္အေမွာင္အနည္းငယ္
ေဖ်ာ့ေတာ့သြားသည္။ သူ႔ေခါင္းထဲတြင္ မအိမ္ၿမိဳင္ေသဆံုးလ်င္
မည္သို႔ဆက္လုပ္ရမည္တို႔ကို ေတြးၾကည့္ေနမိသည္။ တစ္ၿမိဳ႕ တစ္ရြာက
သူ႔သားနဲ႔သမီးဟာ မအိမ္ၿမိဳင္ အေလာင္းကို မီပါ့မလား။ မမီလည္း မေစာင့္ေတာ့ပါ။
ယေန႔ညေသလွ်င္ မနက္ျဖန္ သၿဂၤ ိဳလ္မည္။ ေစာင့္စားျခင္းျဖင့္
အခ်ိန္မ်ားကုန္လြန္ခဲ့ပံုကို သူ တေရးေရး ျပန္ျမင္လာသည္။
“ကိုဘေက်ာက္ ၊ မအိမ္ၿမိဳင္ ဆံုးေနၿပီ”
တဲအတြင္း ဝုန္းခနဲ ေျပးဝင္ၿပီး မအိမ္ၿမိဳင္လက္ကေလးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေႏြးေနေသးသည္။
“ မၾကည္တင္ ရြာထဲကို သြားေျပာေပးဗ်ာ ”
မၾကည္တင္ထြက္သြားေတာ့ သူႏွင့္မအိမ္ၿမိဳင္တို႔ႏွစ္ဦး တဲအတြင္း က်န္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ။ ဦးဘေက်ာက္ တစ္ဦးတည္းသာ က်န္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
၂။
“ ဟိုမွာ ငေပၚတို႔ မိသင္းတို႔ လာကုန္ၾကၿပီ ”
ဦးဘေက်ာက္၏ မ်က္လံုးအစံုက
ရြာလယ္လမ္းမဘက္မွ တစ္ဆစ္ခ်ဳိး လမ္းသြယ္ေလး ဆီသို႔ ေရာက္သြားသည္။ ကေလးေတြ၊
အထုပ္ေတြ ဖိုသီဖတ္သီႏွင့္ အေျပးတစ္ပိုင္း လာေနၾကေသာ သူ႔သားနဲ႔ သမီး။
“ အမယ္ေလး.. အေမရဲ႕၊ အီးဟီး...မိသင္းလာၿပီေလ အေမရဲ႕”
“ က်ဳပ္ ၾကားၾကားခ်င္း လာတာပါဗ်ာ၊ ခုေတာ့ အသက္ေတာင္ မမွီလိုက္ပါလား အေမရယ္”
ဦးဘေက်ာက္သည္ ႏွစ္ႏွစ္ နီးပါး
မေတြ႔ရေသာ သားႏွင့္သမီးကို ေငးၾကည့္ရင္း ရင္မွာနာလာသည္။ သူတို႔ရင္အစံုကို
ကန္ထြက္သြားေသာ၊ သူတို႔လယ္ကြက္ေတြ တစ္ကြက္ၿပီး တစ္ကြက္ ျဖဳန္းတီးသြားေသာ
ငေပၚနဲ႔မိသင္း။ ခုေတာ့ မအိမ္ၿမိဳင္အေလာင္းေဘးမွာ ငိုေနၾကၿပီ။
ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနေသာ မိသင္းအသံကို နားၾကားျပင္းကတ္လာသည္။ ေယာက်ာ္းတန္မဲ့
တြတ္တီးတြတ္တာ စကားဆိုေနေသာ ငေပၚ့ဟန္ကို ရြံလာသည္။ လက္ထဲမွ
ေျပာင္းဖူးဖက္လိပ္ႀကီးကို တဲတိုင္ႏွင့္ ထိုးေခ်မြလိုက္သည္။ ရင္ထဲမွာ
ေဒါသခိုးတို႔ ဆူေဝလာသည္။ လက္သီးကို တင္းတင္းဆုပ္လိုက္ၿပီး တစ္စံုတစ္ရာ
ေအာ္ဟစ္လုဆဲဆဲ ရြာလူႀကီး ဦးဘိုးထင္ ေရာက္လာသည္။ ဘဘိုးထင္ေနာက္မွ ရြာေဆာ္
ေမာင္ေသာင္းက ဦးဘေက်ာက္ေဘးမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း
“ ဘႀကီးေက်ာက္၊ ဒီမွာ ရြာနာေရးအသင္းက ေငြတစ္ေထာင္ပါ”
ေငြစကၠဴ
ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးမ်ားကို
ထိုးေပးေနေသာ ေမာင္ေသာင္းမ်က္နာမွာ ေခြ်းပြင့္မ်ား၊
သည္တစ္မနက္ထဲႏွင့္သူတို႔ရြာမွနာေရးကူေငြတစ္ေထာင္ရေအာင္
ေကာက္ယူစုေဆာင္းခဲ့ရသျဖင့္
ေမာင္ေသာင္း ပင္ပန္းေနဟန္ရိွသည္။ ဦးဘေက်ာက္က ေငြတစ္ေထာင္ကို
လွမ္းယူလိုက္သည္။ ငိုေနၾကေသာ ငေပၚႏွင့္ မိသင္းလည္း ဦးဘေက်ာက္အနီး
လာထိုင္သည္။
“ အေဖ၊ က်ဳပ္ အေမအတြက္ ေငြႏွစ္ရာ ကုသိုလ္ပါဝင္ပါတယ္ ”
ေမာင္ေပၚက ေငြႏွစ္ရာ ထုတ္ေပးေတာ့ မိသင္းကလည္း ေငြႏွစ္ရာေပးသည္။
ဦးဘေက်ာက္ မၿပံဳးဘဲ ဝါးလံုးကြဲ
ရယ္ခ်လိုက္သည္။ အသုဘလာေမးသူ အားလံုး လန္႔ဖ်ပ္သြားသည္။ ေမာင္ေပၚႏွင့္
မိသင္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ေနာက္ဆုတ္သြားသည္။
“ ၾကည့္စမ္း မအိမ္ၿမိဳင္ ၊ မင္း အသက္ရွင္ေနတုန္းက မုန္႔တထုပ္ေတာင္ လွမ္းမကန္ေတာ့တဲ့ သူေတြက မင္းအတြက္ကုသိုလ္ဝင္ခ်င္လို႔တဲ့ဗ်ား။ ေနပါ့ေစ၊ ေနပါ့ေစ။ မင္းတို႔ေငြေတြ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ။ ျပန္သိမ္းထားလိုက္ၾကစမ္းပါ။ မင္းတို႔လိုခ်င္တဲ့ ကုသိုလ္ဆိုတာ ဒီေငြေတြနဲ႔ လဲလို႔မရဘူးကြာ။ ေဟ့..ကုသိုလ္တကယ္လိုခ်င္ရင္ မင္းတို႔ မအိမ္ၿမိဳင္ေနာက္ လိုက္သြား”
ဘဘိုးထင္က ေမာင္ေပၚတို႔လက္ထဲမွ ေငြမ်ားကို လွမ္းယူလိုက္ၿပီး
“ ကိုဘေက်ာက္၊ ကေလးေတြစိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ ခင္ဗ်ား ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔”
ဘဘိုးထင္က အသံခပ္မာမာျဖင့္ ေျပာလိုက္၍
ဦးဘေက်ာက္ရင္ထဲမွ ေဒါသမ်ားကို ျပန္ၿမိဳသိပ္လိုက္သည္။ လက္ထဲတြင္
ေငြစကၠဴမ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း မအိမ္ၿမိဳင္ဘက္သို႔ ေစာင္းင့ဲၾကည့္လိုက္သည္။
“ မေသခင္ကသာ ခုလိုေငြေတြ ငါ့လက္ထဲရိွခဲ့ရင္ မင္းေရာဂါကို ေဆးကုပါရဲ႕ မအိမ္ၿမိဳင္ရယ္ ”
တဲေရွ႕တလင္းျပင္တြင္
ဖ်ာခင္းထိုင္ေနၾကေသာ ရြာသူရြာသားမ်ားကေတာ့ ဦးဘေက်ာက္ရင္ထဲမွ စကားကို
ၾကားၾကမည္မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ သိေတာ့သိမည္ထင္၏။ အသုဘခ်ဖို႔ျပင္ေတာ့
ဦးဘေက်ာက္ တဲအတြင္းသို႔ လွစ္ခနဲေျပးဝင္သြားသည္။ ဘုရားစင္မွာ ခ်ိတ္ထားေသာ
စိပ္ပုတီးႏွစ္ကုံးအနက္မွ တစ္ကံုးကို ျဖဳတ္ယူလိုက္သည္။ သည္ပုတီးႏွစ္ကံုးကို
ရြာဦးေစတီ ဘုရားပြဲျဖစ္စဥ္က သူတို႔ဝယ္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က
မအိမ္ၿမိဳင့္စကားကို ဦးဘေက်ာက္ မေမ့နိင္ပါ။
“ကိုေက်ာက္၊ ေတာ္နဲ႔က်ဳပ္ ဒီေန႔ကစၿပီး ေဟာဒီစိပ္ပုတီးႏွစ္ကံုးကိုပဲ အေဖာ္ျပဳၾကစို႔ရဲ႕”
မအိမ္ၿမိဳင္၊ စိပ္ပုတီးတစ္ကံုးကို မင္းပဲယူသြားပါေတာ့။
ဦးဘေက်ာက္က စိပ္ပုတီးေလးကို မအိမ္ၿမိဳင္ အေခါင္းတြင္း ထည့္ေပးလိုက္သည္။
၃။
ရြာ၏ထံုးစံအတိုင္း ရက္မလည္ခင္အတြင္း
မအိမ္ၿမိဳင္တေစၦေၾကာက္ေနၾကသည္။ အသုဘအိမ္မွ ဖဲရိုက္သံမ်ားကလြဲ၍ တစ္ရြာလံုး
တံခါးပိတ္၊ မီးမွိတ္အိပ္ကုန္ၾကၿပီ။ မအိပ္ေသးေသာ အိမ္တစ္အိမ္မွာ
ရြာေတာင္ပိုင္းက ကိုေငြသီး၏ အရက္ဆိုင္ ျဖစ္သည္။
အရက္ဝိုင္းႏွင့္ေဝးေနခဲ့သည္မွာၾကာၿပီျဖစ္ေသာဦးဘေက်ာက္တစ္ေယာက္အရက္တစ္လံုးကို ေမာ့ေသာက္ေနဆဲ။
“ ဘႀကီးေက်ာက္ ေတာ္ပါေတာ့ဗ်ာ။ မ်ားေနၿပီ။ လာပါ က်ဳပ္တို႔ျပန္လိုက္ပို႔မယ္ ”
“ ေဟ့..ဖိုးေထာင္၊ မင္းတို႔က ငါ အရက္ဖိုး မတတ္နိင္ဘူး ထင္လို႔လား။ မေန႔တုန္းက ငမြဲဘေက်ာက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးကြ။ ဒီမွာၾကည့္စမ္း၊ ေငြေတြ ”
ဦးဘေက်ာက္က ခါးပံုအတြင္းမွ ေငြမ်ားကုိ ဆုပ္ကာ ျဖန္႔ၾကဲျပလိုက္သည္။
“ ဒါေတြဟာ မအိမ္ၿမိဳင္က ငါ့ကို ေပးသြားတာကြ။ သူတစ္သက္လံုး အဆင္းရဲခံ၊ အပင္ပန္းခံခဲ့ေပမယ့္ ဒီေလာက္ေငြေတြ မရိွခဲ့ရဖူးဘူး။ ခုေတာ့ လူေတြက မအိမ္ၿမိဳင္အတြက္ ကုသိုလ္ဝင္တာတဲ့၊ ေငြေတြလာေပးၾကတယ္။ ဒါ လူေတြနားမလည္ၾကလို႔။ ဒီေငြေတြ မအိမ္ၿမိဳင္ တစ္ျပားမွမသံုးရဘူး။
အမွန္က ငါ့အတြက္၊ ေဟာဒီ ငေက်ာက္အတြက္ ”
ဦးဘေက်ာက္ကို ေဖးမရင္း
ဖိုးေထာင္တို႔လူသိုက္ ျပန္႔က်ဲေနေသာ ေငြမ်ားကုိ ဦးဘေက်ာက္ အိတ္ေထာင္ထဲ
ထိုးထည့္ၾကသည္။ ဦးဘေက်ာက္က အိတ္ေထာင္ကို လက္ျဖင့္ဖိရင္း
“ ေဟ့...မထည့္နဲ႔ မထည့္နဲ႔၊ ငါ့အတြက္ ေငြမလိုဘူး။ ငါ့တစ္သက္လံုး ေငြမရိွဘဲ ေနလာခဲ့တာ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ ေငြဟာ ဘာမွမဟုတ္ဘူး။ ငေက်ာက္အတြက္ လိုေနတာ သတၱိပဲေဟ့”
ဦးဘေက်ာက္သည္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ပုဆိုးျပင္ဝတ္သည္။ ဖိုးေထာင္တို႔က ေဘးမွ ဝင္တြဲသည္။
“ မတြဲနဲ႔၊ ငါ့ကို ဘယ္သူမွ မကိုင္နဲ႔။ ငါျပန္နိင္တယ္။ သြားၾက ”
ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္း ရုန္းရင္းကန္ရင္းျဖင့္
ဦးဘေက်ာက္ အိမ္သို႔ေျခလွမ္း သိုင္းကြက္နင္း၍ ျပန္ခဲ့သည္။ ည၏
အေရာင္ေအာက္တြင္ ရြာလမ္းေတြက ေမွာင္မည္းေနသည္။ အႏွစ္ ၆၀ ေက်ာ္
ေခါက္တုန္႔ေခါက္ျပန္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရေသာ ရြာလမ္းေတြကို သူမမွားနိင္ပါ။
၄။
ညေလေအးတို႔က ဦးဘေက်ာက္ေခါင္းမွ
ဆံပင္ျဖဴမ်ားကို ဖြၾကဲပစ္လိုက္သည္။ ရြာလယ္ေညာင္ပင္ႀကီးမွ
သစ္ရြက္ေလတိုးသံတို႔ တရွဲရွဲျမည္ေနသည္။ အျမင္ေဝဝါးေနေသာ္လည္း
ေညာင္ပင္ႀကီးဆီသို႔ ဦးဘေက်ာက္ ေရာက္လာခဲ့သည္။ ေညာင္ရြက္
အံု႔ဆိုင္းဆိုင္းေအာက္ တည့္တည့္ေရာက္ေတာ့ အေမွာင္သည္ ပို၍ နက္ရိႈင္း
သြားသည္။ ေညာင္ျမစ္ကို ခလုတ္တိုက္စဥ္ ကိုယ္ကို မဟန္နိင္ဘဲ လဲက်သြားသည္။
ႀကိဳးစား၍ ကုန္းအထမွာေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာ 'မအိမ္ၿမိဳင္'
ဦးဘေက်ာက္ မ်က္နာကို တျဖည္းျဖည္းေမာ့ၾကည့္သည္။ အရိပ္အေယာင္မ်ား ထင္ျမင္လာသည္။
“ တစ္ရြာလံုး မင္းကိုေၾကာက္လို႔ ပုန္းအိပ္ေနၾကေပမဲ့ ငါမေၾကာက္ဘူး မအိမ္ၿမိဳင္၊ ငါ့ကို လာစကားေျပာစမ္း”
ဦးဘေက်ာက္က ေညာင္ျမစ္ႀကီးကို လက္ျဖင့္ဆြဲကုတ္ကာ အားယူထသည္။
စူးရွေသာ အလင္းတန္းတစ္ခုက သူ႔မ်က္နာေပၚသို႔ ျဖာက်လာသည္။
“ အေဖ ”
ေမာင္ေပၚအသံျဖစ္သည္။ မအိမ္ၿမိဳင္မဟုတ္မွန္းေတာ့ ဦးဘေက်ာက္ သိလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဘာမွ်မသိေတာ့ပါ။
မနက္လင္းေတာ့ ဦးဘေက်ာက္ ေခါင္းေတြ
အံုခဲေနသည္။ မ်က္စိကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ က်ိန္းစပ္သြားသည္။
လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ မ်က္နာအုပ္ကာ ေခတၱၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ရင္ထဲမွာ ဟာတာတာျဖင့္
ေမာခ်င္သလိုလို ျဖစ္ေနမိသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ခဲ့ေသာ
လယ္ထြန္ေယာက်ာ္း ဦးဘေက်ာက္၏ သံတံုးသံခဲလို မာေက်ာေသာ ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုး
ေပ်ာ့ေခြေနသည္။
“ မိသင္း... နင္တို႔ သိပ္အဆင္မေျပဘူးဆို ငါၾကားပါတယ္။ အခုနင့္ေယာက်ာ္း ဘာလုပ္ေနလဲ”
“ ဒီလိုပါပဲ အစ္ကိုရယ္၊ သစ္စက္ထဲ အလုပ္ဆင္းလိုက္ ကုန္ထမ္းလိုက္နဲ႔ ရရစားစားပါပဲ”
ဦးဘေက်ာက္နားထဲသို႔ တိုးဝင္လာေသာ ေမာင္ေပၚႏွင့္ မိသင္းတို႔ အသံ။
“ငါတို႔လည္းသိပ္မေခ်ာင္လည္ပါဘူးဟာ။ အခု ငါ့သမီးအႀကီးေလးဆိုဘူတာထဲ ေစ်းေရာင္းလႊတ္ထားရတယ္။ ကေလးေတြအေမက မႏွစ္က ေဆးရံုတင္လိုက္ရေတာ့ အေၾကြးေတြ တင္ေနတာ ”
ဦးဘေက်ာက္ ရင္ေတြခုန္လာသည္။
သူ႔သားနဲ႔သမီး ၿမိဳ႕မွာ ဘယ္လိုရုန္းကန္ေနရသလဲ သူတစ္ခါမွ မေမးျမန္း
မစံုစမ္းခဲ့ပါ။ အေဖ အေမကို ပစ္ထားရက္ေသာ၊ မိဘပစၥည္းကို
လက္ျဖန္႔ေတာင္းရက္ေသာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို စိတ္မွာအနာႀကီး နာေနခဲ့မိသည္။
မိဘထံမလာေသာ သားသမီးမ်ားဆီသို႔ မသြားရန္ မအိမ္ၿမိဳင္ကို သူ ပိတ္ပင္ခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္ ေမတၱာတရားက ပိတ္ပင္၍မရပါ။ ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် မ်က္ရည္ တစမ္းစမ္းျဖင့္
မအိမ္ၿမိဳင္ သားသမီးေတြကို ေမွ်ာ္ေနခဲ့ရွာသည္။
ဦးဘေက်ာက္မ်က္စိထဲတြင္ ငယ္စဥ္က
သူတို႔မိသားစုေလး၏ ပံုရိပ္မ်ားကို ျပန္ျမင္မိသည္။ မိသင္းကို ပခံုးမွာထမ္း၊
ေမာင္ေပၚကို လက္မွဆြဲကာ ပြဲၾကည့္သြားခဲ့ၾကပံုေတြ၊
သူတို႔ထြန္တဲ့ယက္တဲ့အနီးမွာ ေဆာ့ကစားခဲ့ၾကေသာ သားေလးနဲ႔သမီးေလးကိုၾကည့္ရင္း
ပီတိျဖစ္ခဲ့ရပံုေတြ၊ အရြယ္ေရာက္၍ တစ္အိုးတစ္အိမ္ ထူေထာင္ၾကျပန္ေတာ့
လယ္တစ္ကြက္စီ အေမြေပးခဲ့ရပံုေတြ၊ မိုးေတာ္ေရေတာ္ မမွန္တာေၾကာင့္
သီးႏွံထြက္ဖ်င္းခဲ့ပံုေတြ၊ လယ္ေတြေရာင္းၿပီး သူတို႔ေမာင္ႏွမ
ၿမိဳ႕တက္သြားၾကပံုေတြ၊ ၿမိဳ႕မွာအဆင္မေျပတိုင္း မိဘဆီျပန္ေျပးလာကာ
လက္ျဖန္႔ေတာင္းခဲ့ၾကပံုေတြ၊
ခုေတာ့အားလံုးၿပီးဆံုးသြားၿပီ။ တကယ္ပင္ ဘာမွျပန္ေတြးစရာမရိွေတာ့။
ဦးဘေက်ာက္ ေခါင္းထဲ မူးေဝေနာက္က်ိလာျပန္သည္။ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ႏွင့္ လစ္ဟာေနေလသည္။ သူ႔မွာဘာမွ် မခံစားနိင္ေတာ့။ မခံစားခ်င္ေတာ့။
“ အေဖ ႏိုးၿပီလား။ ထနိင္လား၊ ကြ်န္ေတာ္ထူေပးမယ္ ”
ေမာင္ေပၚက ဦးဘေက်ာက္ကို ေပြ႔ထူသည္။
မိသင္းက ေျခရင္းမွာထိုင္ရင္း သူ႔မ်က္နာကို မရဲတရဲ လွမ္းၾကည့္ရွာသည္။
ႏြမ္းပါးညိွဳးငယ္ေနေသာ သားႏွင့္သမီးအေပၚ ဘာအာဃာတမွ မထားရက္ေတာ့ပါ။
သူတို႔မွာ အျပစ္မရိွပါဘူး။ ဦးဘေက်ာက္ အသက္ကိုေအာင့္ၿပီးမွ ေလေတြ တစ္ဝႀကီး
ရွဴသြင္းလိုက္သည္။
“ အေဖ ေနေကာင္းပါတယ္ကြာ ”
“ အေဖ ထမင္းစားမွာလား။ က်ဳပ္ခူးလိုက္မယ္ေနာ္ ”
အမွန္တကယ္ေတာ့ ဦးဘေက်ာက္
ေရပင္ေသာက္ခ်င္စိတ္မရိွပါ။ ရင္ထဲမွာ ၾကည္ႏူးမႈေလးေတြ ျဖန္႔စီးလာသည္။ သူ႔မွာ
သားနဲ႔ သမီး ရိွေနတာပဲေလ။ အားတက္သေရာ ဦးဘေက်ာက္ ေခါင္းကို
ညိတ္ျပလိုက္ေတာ့သည္။
၅။
ရက္လည္ၿပီးေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ေမာင္ေပၚတို႔
ျပန္ဖို႔ ျပင္ၾကသည္။ သူ႔ကိုထိုင္ကန္ေတာ့ေနၾကေသာ သားႏွင့္သမီး
ေျမးေလးေတြကို ၾကည့္ရင္း ဦးဘေက်ာက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။
“ သာဓုကြယ္၊ သာဓု၊ သာဓု။ က်န္းမာၾကပါေစ၊ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။ ေဘးဥပါဒ္ အႏၱရာယ္ ကင္းရွင္းၾကပါေစ။ ဥမကြဲ သိုက္မပ်က္ အသက္ထက္ဆံုး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစကြယ္ ”
မိသင္းက သူ႔ေျခသလံုးကို ဖက္၍ ငိုသည္။ ေမာင္ေပၚက
“ အေဖ့ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ပစ္မထားပါဘူး။ ဟိုမွာ ကြ်န္ေတာ္အဆင္ေျပတဲ့တစ္ေန႔ လာေခၚပါ့မယ္ အေဖ”
ဦးဘေက်ာက္ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲ နာသြားသည္။ အသည္းမ်ား တဆတ္ဆတ္တုန္ခါေနသည္။
“ ေအးကြယ္၊ အေဖေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္ ”
ဦးဘေက်ာက္ႏႈတ္မွ ေမွ်ာ္ေနမယ္ဟု ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း သူဘယ္ေတာ့မွ လိုက္မည္မဟုတ္ပါ။ မအိမ္ၿမိဳင္ကဲ့သို႔ပင္ သူ ရဲရင့္စြာ ရြာမွာပဲ ေသမည္။
“ မင္းတို႔ကို ေပးလိုက္စရာ အေဖ့မွာ ဘာမွေတာ့ မရိွပါဘူ။ မိသင္း ၊ နင့္အေမ အဝတ္အစားေတြ အကုန္ယူထည့္သြား။ ေမာင္ေပၚ ၊ ေရာ့... ဒါအေဖငယ္ငယ္တုန္းက ဘုန္းေတာ္ႀကီးေပးခဲ့တဲ့ ဓါတ္လံုးလက္စြပ္။ ဒါေတြဟာ အေဖတို႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအေမြပါပဲ”
ေမာင္ေပၚတို႔ ရြာအထြက္ထိ
သူလိုက္ပို႔သည္။ ဧည့္သည္ေတြ လာၿပီး ျပန္ၾကသည္။ တဲကိုျပန္ေရာက္ေတာ့
ဦးဘေက်ာက္ တစ္ေယာက္တည္း ထီးတည္းပင္။ ေမာသလိုလိုရိွလာသည္မို႔ ေရအိုးစင္သို႔
ေလွ်ာက္သြားလိုက္သည္။ ေသာက္ေရစင္ေပၚမွာ ကန္႔လန္႔ျဖတ္တင္ထားေသာ
အုန္းမႈတ္ခြက္ အရိုးေလးကို လွမ္းကိုင္လိုက္စဥ္မွာ ဖ်တ္ခနဲ မအိမ္ၿမိဳင္ကို
သတိရလိုက္မိသည္။
“ကိုေက်ာက္၊ က်ဳပ္ ဖလားေတြနဲ႔ ေရမေသာက္တတ္ဘူး။ အုန္းမႈတ္ခြက္ေလးကို အရိုးတပ္ေပးေတာ့္။ အုန္းမႈတ္ခြက္နဲ႔ ေသာက္လိုက္မွ ေရဝတယ္ထင္တာေတာ့္”
ေရမေသာက္ေတာ့ဘဲ အုန္းမႈတ္ခြက္လက္ကိုင္ရိုးေလးကို ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။
မြန္းက်ပ္သလိုလို ရိွျပန္သည္မို႔
တစ္ဖက္သို႔ လွည့္လိုက္ေတာ့ တဲေထာင့္မွ သစ္ေစးသုတ္ ခံေတာင္းေလးကို
ျမင္လိုက္ရသည္။ သူ႔အတြက္ ေျပာင္းဖူးဖက္လိပ္ကို မနားတမ္းလိပ္ေပးခဲ့ေသာ
မအိမ္ၿမိဳင္ရဲ႕ ေဆးေတာင္းေလး။
ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ ကြက္လပ္မ်ား ျဖစ္ေနသည္။ ထိုကြက္လပ္မ်ားထဲတြင္ မအိမ္ၿမိဳင္၊ ေမာင္ေပၚ၊ မိသင္းတို႔၏ ပံုရိပ္ေယာင္မ်ား ရိွသည္။
“ ေၾသာ္... မအိမ္ၿမိဳင္ရယ္ ၊ မင္း အရင္ေသသြားတာ ကံေကာင္းလိုက္တာ ”
ဦးဘေက်ာက္သည္ မတည္ၿငိမ္ေသာ သူ႔စိတ္ႏွလံုးသားကို တည့္မတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနမိသည္။
ဘုရားစင္မွာ ခ်ိတ္ဆြဲထားေသာ စိတ္ပုတီးေလးကေတာ့ တစ္ကံုးတည္း ၿငိမ္သက္လ်က္....။
ခင္ခင္ထူး
။......................................................................................။
စာေရးဆရာမ ခင္ခင္ထူး ရဲ႕ ဝတၳဳတိုကို ျပန္ရိုက္ၿပီးတင္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။
