"နင့္အေဖ ထမင္းစားရေအာင္"
မိဂ်မ္းေခၚသံကုိ ၾကားေၾကာင္း ငေတာ ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
ေတာမွ သူ ခူးလာေသာ ဟင္းညိဳနားေဋာင္းရြက္မ်ားကုိ ေတာင္းၾကီးတစ္လံုးထဲ ငေတာ ထည္႕ရာ ေတာင္း ျပည္႕လွ်ံသြားသည္။ တစ္အိမ္သားလံုး အားပါးတရ စားႏိုင္ရန္ ငေတာ ေလာဘတၾကီး ခူးလာခဲ့ေသာ ညိဳနားေဋာင္းရြက္မ်ားမွာ ေတာင္းၾကီး ေမာက္ေမာက္လွ်ံလွ်ံ။
"ငလံုးတုိ႕အဖြဲ႕ေကာ စားျပီးျပီလား"
ထမင္းဝိုင္း ထုိင္ထိုင္ေမးေမး ေမးလာေသာ ငေတာ စကား။
"နင့္အေဖလာမွ စားမယ္ေျပာေပမဲ့ က်ဳပ္ ဇြတ္ခူးေကၽြးထားျပီးျပီ"
"ဒါျဖင့္ နင့္အေမေကာ မစားရေသးဘူးေပါ့၊ တစ္ခါတည္းျပီးေအာင္ စားလိုက္ေလ"
"စားပါ ေတာ္ ဝ,ေအာင္ စားျပီးမွ သိမ္းရင္းဆည္းရင္း က်ဳပ္စားပါ့မယ္"
မိဂ်မ္းေျပာလာေသာ စကားေၾကာင့္ ငေတာ္ ရုတ္တရက္ စဥ္းစားသည္။ မိဂ်မ္းသည္ မိန္းမပီပီ တုိက္ရိုက္ မေျပာတတ္ေသာအခါရွိသည္။ မိန္းမသားတစ္ဦး သြယ္ဝိုက္ေျပာျပီဆုိလွ်င္ ေယာက်ာ္းသားက တစ္ခါတစ္ရံ ေျပာင္းျပန္လွန္ အဓိပၸာယ္ေကာက္မွ သူတို႕ မိန္းမသား စကားကုိ ငေတာတုိ႕လို ေယာက်ာ္းဘသားေတြ နားလည္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ကြက္ေက်ာ္ ျမင္ၾကည္႕တတ္မွ မိန္းမစကားကုိ ေယာက်ာ္းသား နားလည္သည္။
ေပါင္းသင္း လာသည္မွာ ၾကာျပီပဲ။ သည္မိန္းမ ဘာကုိဆုိလုိေၾကာင္း ငေတာ ကြက္ေက်ာ္ျမင္သည္။ ဧကႏၱ ထမင္း မေလာက္ဟု သူ ေျပာလိုဟန္ရွိသည္။ ထမင္း မေလာက္၍ ကေလးေတြကုိ ဇြတ္ခူးေကၽြး၊ ငေတာေကၽြး၊ ငေတာ စားက်န္မွ အိုးကပ္အင္ကပ္ လူးကာ သူ ျဖစ္သလုိ စားမည္ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ ရည္ညႊန္းကာ မိဂ်မ္းေျပာေၾကာင္း သေဘာေပါက္သည္။
သူ႕ ဇနီးသည္ မိဂ်မ္းအား ငေတာ ၾကင္နာ ေလးစားစြာ ၾကည္႕မိသည္။
မိဂ်မ္းက ငေတာကို ေခၚေသာ အမည္နာမ မ်ားစြာ ရွိခဲ့ပါ၏။
ဒီမွာ ဒီမွာ ဆုိေတာ့လည္း ငေတာကုိပါပဲ။
အိမ္ကလူၾကီး ဆုိတာလည္း ငေတာကိုပါပဲ။
ဟုိ တစ္ေယာက္ ဆုိတာလည္း ငေတာကိုပါပဲ။
ေဒါသ ထြက္ေသာအခါ ငေတာကုိ မိဂ်မ္းေခၚသာ ကုိယ္စားျပဳ အမည္ေတြ မ်ားစြာ ရွိပါေသးသည္။
မည္သို႕ေခၚေခၚ မည္သုိ႕ေျပာေျပာ မိဂ်မ္းသည္ ငေတာ၏ အိမ္သူ ဇနီးေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္းကုိမည္သူသိသိ မသိသိ ငေတာ သာလွ်င္ အသိဆံုး ျဖစ္ပါသည္။
မိဂ်မ္းသည္ ဇနီး၊ မိဂ်မ္းသည္ ရုန္းေဖာ္ကန္ဖက္၊ မိဂ်မ္းသည္ သစၥာၾကီးေသာ တုိင္ပင္ေဖာ္ တုိင္ပင္ဖက္၊ မိဂ်မ္းသည္ အႏြံအတာ မ်ားစြာ ခံေသာ၊ နားလည္ေသာ ထြက္ေပါက္ကုိ သူ႕နည္းသူ႕ဟန္ျဖင့္ ရွာၾကံတတ္ေသာ တန္ဖုိးၾကီးမားသည္႕ သူ႕ဘဝ လက္တြဲေဖာ္ တစ္ေယာက္ပင္။
သည္သုိ႕ေသာ သူကုိ ဥပကၡာျပဳ၍ မိမိ တစ္ဝမ္းတစ္ခါး ဝလွ်င္ျပီးစတမ္း သေဘာထားျပီး သူ႕တစ္ေယာက္တည္း မစားေသာက္လုိ။ မ်ိဳဳ၍လည္း က်မည္မဟုတ္။
မိဂ်မ္း မယူခ်င္ ယူခ်င္ျဖင့္ ယူလာသည္႕ ထမင္းအုိးထဲ၌ ထမင္းက်န္သည္မွာ လက္သီးဆုပ္ခန္႕မွ်သာ။ ခူးထားေသာ ထမင္းေရာ အုိးထဲမွ ထမင္းပါ ေပါင္းထည္႕သည္တုိင္ ငေတာ ဝမ္းဝဖို႕ ေဝးေလစြ။
သည္အထာကုိသိ၍ မိဂ်မ္း ေနာက္ဆုတ္ေပးျခင္း ျဖစ္မည္။
ေအးအတူ ပူအမွ် ေကာင္းတူဆုိးဖက္ ျဖစ္ပါလ်က္ႏွင့္ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္ကာ သူတစ္ေယာက္တည္း ငေတာ မစားရက္။
အုိးထဲမွ ထမင္းႏွင့္ ဇလံုထဲမွ ထမင္းကုိ စုေပါင္း ေရာေမႊ၍ သူ႕ဇလံု၌ တစ္ဝက္၊
မိဂ်မ္းဇလံု၌ တစ္ဝက္ ငေတာ ခြဲထည္႕၏။
"ငါ စိတ္မေကာင္းေအာင္ လုပ္မေနနဲ႕ မိဂ်မ္းရာ ငါနဲ႕ တစ္ခါတည္းစား"
မိဂ်မ္း မ်က္ႏွာ မေကာင္းျဖစ္ေသာ္လည္း မျငင္း။ ထမင္းပြဲ ဝင္ထိုင္ကာ သူ႕ဇလံု ထဲမွ ထမင္း တစ္ဝက္ခန္႕ကုိ ငေတာ ဇလံုထဲ ထည္႕၏။ ငေတာက လက္မခံ။ မိဂ်မ္း ဇလံုထဲ ထမင္းျပန္ထည္႕ေပးသည္။ မိဂ်မ္းက မယူ။
ငေတာ ထမင္းဇလံုထဲ ျပန္ထည္႕ေပးျပန္သည္။ ငေတာကလည္း သူ႕ဇလံုထဲ၌ မိဂ်မ္းထည္႕လာေသာ ထမင္းကုိ မထား။ မိဂ်မ္း ဇလံုထဲ ျပန္ပုိ႕ျပန္သည္။
"စားပါဟာ နင္ ဒီလိုလုပ္ေတာ့ ငါ ဘယ္လို မ်ိဳက်ပါ့မလဲ။ ဘယ္လုိျဖစ္တာလဲ"
ငေတာက သူ စ,စားမွ မိဂ်မ္းစားေတာ့မည္ သိ၍ ထမင္း တစ္လုတ္ကုိ ခြံ႕ရင္း ေမးသည္။
ထမင္းဆုိ၍ ဆန္ျဖဳထမင္း မဟုတ္။ သံုးလြန္တင္ ထမင္း။
သံုးလြန္းတင္ ထမင္းမွာ ေမာင္းႏွင့္ေထာင္း ခၽြတ္ထားေသာ ေျပာင္းဆန္ပါသည္။ ရိုးရိုးဆန္ပါသည္။ ပဲ ပါသည္။
မိဂ်မး္တို႕ ထမင္းမွာ ေျပာငး္ဆန္ေနရာ၌ ေျပာင္းျဖဴဆန္ မဟုတ္။ ေရႊနီေျပာင္းဆန္က ေစ်းခ်ိဳ၍ ေရႊနီ ေျပာင္းဆန္ ျဖစ္သည္။
ပဲ ဆုိ၍ အဖိုးတန္ေသာ ပဲစဥ္းငံု၊ ပဲနေတၱာ္၊ ပဲၾကားလုိ တန္ဖိုးၾကီး ပဲ မဟုတ္။ ေစ်းခ်ိဳေသာ ပဲပိစပ္။
ေရႊနီေျပာင္းက မည္မွ် ေမာင္းႏွင့္ခၽြတ္ခၽြတ္ သူ႕ပင္ကုိေရာင္ အနီေသြးကုိ မစြန္႕။ ပဲ၊ ဆန္၊ ေျပာင္း ဆန္သံုးမ်ိဳး ေရာခ်က္လိုက္ေသာအခါ ေရႊနီေျပာင္းေရာင္က လႊမ္းတက္လာသည္။ မုရင္းဆန္ထက္ နီသည္။
သံုးလြန္းတင္ ထမင္းႏွင့္ စားရမည္႕ ဟင္းက သံုးမ်ိဳးတည္းပါ။
ဟင္းတစ္မ်ိဳးက ဂံုရြက္ဟင္းခ်ိဳ။
တစ္ပန္းကန္ထဲ ေရာထည္႕ထားေသာ ဟင္းႏွစ္မ်ိဳးက ဘယ္ဘက္မွာ ငရုတ္သီးေထာင္း ညာဘက္မွာ ငါးပိႏုဖုတ္။
သည္သုိ႕ေသာ ထမင္းပြဲကုိပင္လွ်င္ နပ္လ်ဥ္မီေအာင္ ရရာ အလုပ္ကုိ ငေတာတုိ႕ ေသေကာင္ေပါင္းလဲ လုပ္ေနရ၏။
"ဘာျဖစ္လုိ႕ ထမင္းမေလာက္တာလဲ နင့္အေမရ"
"ေျပာမျပခ်င္ပါဘူးေတာ္၊ ထမင္းအိုး ခ်က္ခါနီး မိတူးက ေျပာင္းနီဆန္ ႏို႕ဆီဘူး တစ္လံုး အေခ်း လာေတာင္းေရာ သူ႕ေျပာင္းနီဆန္ ေခ်းထားတာကလည္း ၾကာလွျပီေတာ့ သူ႕ခမ်ာလည္း အဟုတ္ ခ်က္စရာ မရွိလုိ႕ လာေတာင္းတာ ဓာတ္သိ ျဖစ္ေနေတာ့ မ်က္စိမွိတ္ အံၾကိတ္ ေပးလိုက္ေရာ မိတူး မေပးခင္ကေတာ့ ညေနစာ ကြက္တိဆုိေတာ့ စိတ္ေအးေနတာေပါ့ နင့္အေဖ ေရ႕"
သံုးလြန္းတင္ ထမင္းကုိပင္လွ်င္ နတ္သုဒၶါ ကဲ့သုိ႕ မက္မက္ေမာေမာ စားေနေသာ ငေတာႏွင့္ မိဂ်မ္း ထမင္းစားရင္း စကား တေျပာေျပာ။ငေတာ တို႕ မိဂ်မ္းတုိ႕ ဘဝ၌ အလုိက်က် မက်က် ၾကံဳေတြ႕ လာသမွ် အခက္အခဲကလုိ ျဖစ္သည္႕နည္းျဖင့္ ရင္ဆုိင္ ေက်ာ္လႊားခဲ့ပါ၏။
ရင္ဆုိင္ ေက်ာ္လႊားနည္းမွာ ၾကံဳရာအလုပ္၊ က်ရာအလုပ္ ေန႕ည မေရွာင္လုပ္ေသာ နည္း ျဖစ္ပါ၏။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ခါတုိင္းကဲ့သုိ႕ ေတာလုိက္ရမည္ ထင္ေသာ ငလံုးက ငေတာ အရိပ္အျခည္ကုိ ၾကည္႕ေနသည္။ ငေတာက သူ႕ ေပြးထိုးခက္ရင္းကုိယူကာ လြယ္အိတ္လြယ္ျပီး သူ႕စကားကုိ ေစာင့္ေနေသာ ငလံုးအား လွမ္းေခၚေျပာသည္။
"ငလံုး"
"ဗ်ာ"
"မင္း ငေပါ အိမ္ သြား၊ ေတာင္ပုိင္းက ႏြားသမား ငေပါ အိမ္ မဟုတ္ဘူး၊ အေနာက္ပိုင္းက ဝက္သတ္တဲ့ ငေပါအိမ္"
"ဟုတ္"
"အေဖက လႊတ္လုိက္တာလို႕၊ မေန႕ညေနက ဦးေလး ငေပါ ျပတဲ့ ထင္းပံု ေပါက္ရေအာင္ လာတာပါလုိ႕ ၾကားလား"
"ဟုတ္"
"ထင္းေပါက္ခ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ေမးရင္၊ အခေၾကးေငြစကား အေဖက မေျပာရဘူး၊ ဦးေလးေပါ ေပးတာယူ၊ ေကၽြးတာစား လုိ႕ မွာတယ္ေျပာ၊ တစ္ေအာင့္ေလာက္ေန သြား၊ သူတုိ႕ ကေန႕ ဝက္ကုိင္မယ္ေျပာတယ္"
သူ႕အေဖ စကားကုိ မလြန္ဆန္ဝံ့၍သာ ငလံုး ေနခဲ့ရသည္။
ငလံုး သူ႕အေဖႏွင့္ ေပြးထုိးလုိက္ခ်င္သည္။
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၌ မိဂ်မ္းသည္ သူ႕သားသမီးမ်ား မနက္ အဆာေျပ စားရန္ ညိဳနားေဋာင္းရြက္ ထပ္သုတ္ျပီး ေရေႏြးၾကမ္းအုိး တည္ေနသည္။
ဟင္းညိဳနားေဋာင္းရြက္ကုိ ခ်ိဳင့္ၾကီးရြာက အေရးေပၚရြက္ဟု ေခၚသည္။ ထမင္း မခ်က္ႏုိင္သည္အထိ ကံဆုိးမုိးေမွာင္က်ျပီး အေရးေပၚလာပါက ယင္းအရြက္ကုိခူး၍ ေရေႏြးေျဖာကာ သုတ္စားၾကသည္။
ထမင္းကဲ့သုိ႕ မတင္းတိမ္သည္႕တုိင္ ကာလ တစ္ခုကုိ ေက်ာ္လႊားခ်ိန္၌ ဝမ္းတြင္းမွ ပိုုးမ်ားကုိ ျငိမ္ေအာင္ ထိန္းထားႏုိင္သည္။ ထမင္းခ်က္ခ်ိန္ မရ၊ ထမင္းခ်က္ရန္ ဆန္ မရွိ၍ ဆန္ရွာေနရ ျဖစ္လာလွ်င္ ညိဳနားေဋာင္းရြက္သုပ္ကုိ စားထားက အဆာခံသည္။ ထုိ႕ေၾကာင့္ အေရးေပၚရြက္ဟု ဂ်ပန္ေခတ္ ေျပးၾကလႊားၾကပုန္းၾက ကတည္းက နာမည္ ရခဲ့သည္။
မေန႕ညက ငေတာ ခူးလာခဲ့ေသာ ဟင္းညိဳနားေဋာင္းရြက္ကို မိဂ်မ္း အေစာၾကီး ထျပီး ငေတာ အတြက္ သုပ္ေပးသည္။ ညိဳနားေဋာင္းရြက္သုပ္ တစ္ပန္းကန္ႏွင့္ ေရေႏြးၾကမ္း တစ္အုိး ကုန္သြားေသာအခါ
ငေတာ ေတာထြက္ရန္အခ်ိန ္ သင့္ေတာ္ေနျပီ။
ငေတာ ေပြးထုိး ခက္ရင္း ထမ္း၊ ဓားဦးခၽြန္ ခါးထိုး၊ လြယ္အိတ္ကုိ လြယ္ျပီး မိဂ်မ္းကုိ ေတာသြားမည္႕ အေၾကာင္းေျပာကာ ေတာသုိ႕ ထြက္ခဲ့သည္။
ေပြး။
ေျမမွာ တြင္းေအာင္းေပ်ာ္ပါး၍ သစ္ျမစ္ သစ္ဥ သစ္ဖု စားကာ အသက္ရွင္သန္ေနေသာ ေပြး။ ေျမေအာင္းေကာင္၊ တြင္းေအာင္းေကာင္။
ပတတ္လုိ၊ ဖြတ္လုိ၊ ၾကြက္လုိ တြင္းမွာ ေအာင္းကာ ေျမေပၚထြက္ အစာရွာသည္႕ အေကာင္ မဟုတ္။ ေျမတြင္းမွာ ေန၍ ေျမေအာက္မွာသာ သစ္ျမစ္ သစ္ဖု သစ္ဥကုိ ရွာေဖြစားေသာက္ေသာ အေကာင္။
သည္ေျမေအာက္ေပ်ာ္ ေပြးကုိ ခ်ိဳင့္ၾကီးရြာ ေျမာက္ဘက္ကလို အေရွ႕ဘက္လုိ ယာသားျပင္စ နယ္ေျမမွာ သြားရွာ၍ မရ။
ခ်ိဳင့္ၾကီးရြာ အေနာက္ဘက္ႏွင့္ ေတာင္ဘက္လုိ သဲေျမ။ သဲစပ္ေျမ၊ သဲေကာေျမ၊ ေျမနီသဲေျမတို႕ ရွိရာသို႕ သြားမွသာ ေပြးကုိရသည္။
ဆယ့္ငါးေကာင္ေျမာက္ ေပြးကို သူ႔လြယ္အိတ္ထဲ ထည့္ျပီးခ်ိန္၌ ငေတာ ဝမ္းထဲ တၾကဳတ္ၾကဳတ္ ျမည္သံ ေပးလာသည္။
အိမ္ျပန္ခ်ိန္က်ျပီ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
"ဟာ ဝက္သားတြဲၾကီးပါလား"
ငေတာ အိမ္ျပန္ေရာက္ လွ်င္ေရာက္ခ်င္း သူ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ အေပါက္ဝ၌ခ်ိန္ဆြဲထားေသာ သံုးထပ္သား ဟင္းတြဲကို ျမင္၍ တအံ့တၾသ။ မိဂ်မ္းသည္ သူ႔ ေပြးထိုးခက္ရင္းႏွင့္ လြယ္အိပ္ကို ယူျပီး သူ႔ကိုေမးသည္။
"ထမင္းစားေတာ့မလား နားဦးမလား"
ငေတာ တစ္မနက္လံုး မတ္တတ္ရပ္လိုက္၊ ကုန္းကုန္းၾကီးလုပ္လိုက္၊ သြားလိုက္ လာလိုက္ လုပ္ေနခဲ့ရာ ယခုမွ ပင္ပန္းမွန္းသိသည္။
"ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ျပီး ခဏနားပါဦ္းမယ္ဟာ ကေလးေတြစားေသာက္ ျပီးၾကျပီလား"
"ျပီးကုန္ျပီ။ ငလံုးလည္း တစ္ပတ္ ျပန္ထြက္သြားတယ္။ ငလံုးကို ထင္းေပါက္ခ အဖိုးစားနား မေျပာလို႔တဲ့၊ ငေပါက ဆန္ တစ္ျပည္ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။"
"ဝက္သားတြဲၾကီးက"
"နင့္အေဖ ေပြးသြားထိုးတဲ့အေၾကာင္း ငေပါကုိ ငလံုးက ေျပာသတဲ့၊ ငေပါ ေယာကၡမ ပန္းနာရင္က်ပ္ ေရာဂါအတြက္ ေပြးက သိပ္အသံုးက်တာမို႔ ေပြးႏွစ္ေကာင္ေပးေပး သံုးေကာင္ေပးေပး ေပးပါတဲ့၊ ဝက္သားတစ္တြဲလည္း ခ်က္စားရေအာင္ ယူသြားပါ၊ ေပြးနဲ႔ လဲတဲ့သေဘာေပါ့လို႔ ဇြတ္ေျပာျပီး ဇြတ္ေပးလို႔ ယူလာတာတဲ့"
ျမန္မာ ႏြားမ်က္စဥ္းေဆးႏွင့္ ႏြာလွ်ာပြတ္ေဆး ေဖာ္ရာတြင္ ၾကက္တူေရြးႏွင့္ ေပြးပါမွ အာနိသင္ စူူးစူးရွသည္။ ေဆးစြမး္ပို ထက္ျမတ္သည္။ေပြးဆုိရာတြင္ တစ္ေကာင္၌ ပိႆာခန္႔အထိ ရွိတတ္ေသာ ဝါးရံုေပြး၊ ေတာၾကီးျမိဳင္ၾကီးေပြးထက္ ေျမျပင္ေပြးက ပို၍ ႏြားေဆးေဖာ္ရာ၌ ေဆးစြမ္းထက္သည္။
ပန္းနာရင္က်ပ္ ေရာဂါ ေဝဒနာရွင္မ်ားကလည္း ငေတာ အိမ္ကို ကိုယ္တုိင္ကိုယ္က် လာျပီး ေပြးကို ျပာခ်၍ လ်က္ဆားအျဖစ္ လ်က္လိုပါသျဖင့္ေပြးရပါက သူတို႔ကို ေရာင့္ပါ။ ဆိုသမွ်ေဈး ေပးပါမည္ဟု ခဏခဏ မွာၾကသည္။
ေပြးသားေကာင္းမွန္းသိၾကေသာ အေကာင္း ၾကိဳက္သူမ်ားကလည္း ေပါက္ေဈးျဖင့္ ေပြးရလာလွ်င္ ေရာင္းပါဟု ဆိုၾကသူ ရွိခဲ့၏။
"ဟင္ နင့္ဘလႊား၊ ေပြးတစ္ဆယ့္ေလးေကာင္၊ ဆယ္ေကာင္က ငါးရာ၊ ဟုိေလးေကာင္က ႏွစ္ရာ၊ ေငြခုနစ္ရာေတာင္မွပါလား။ နင့္အေမရ၊ ဘဝဆိုတာ မယံုၾကည္ႏိုင္စရာ မ်က္လွည့္ပြဲ တစ္ခု ဝင္ၾကည့္ရသလိုပဲေနာ္၊ မေန႔ညေနကျဖင့္ ထမင္းမွ ဝေအာင္ မစားႏိုင္လို႔ တစ္မ်ိဳး ခံစားရတယ္။ ခုလိုက်ျပန္ေတာ့ တစ္မ်ိဳး ခံစားရျပန္တယ္"
"နင့္အေမရာ၊ ငါ့ ရင္ထဲ အလိုလို ျပည့္ေနပါျပီ၊ ခုမနက္ ထမင္းစားခ်င္ စိတ္ေတာင္ ခပ္ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့"
"ျဖစ္ႏုိုင္ရင္ ခုမနက္ ထမင္း။ ေတာ္ ေလွ်ာ့သာစား၊ ညေနမွာ ငလံုး ယူလာတဲ့ ဝက္သားကို ဆီလည္ေရလည္ ခ်က္မယ္။ ငရုပ္သီးနဲ႔ ငါးပိႏု ေၾကာ္မယ္။ အိမ္စညး္ရိုး စိုက္ထားတဲ့ ေခြးေတာက္ပင္က ေခြးေတာက္ရြက္ ခူးျပီးတို႔ရေအာင္ ျပဳတ္မယ္။ ေတာ္ ခူးလာတဲ့ ခံတက္ရြက္ သိပ္ထားတဲ့ ခံတက္ခ်ဥ္ကလည္း ညေနဆို ခ်ဥ္ေနျပီေတာ့၊ ခံတက္ခ်ဥ္ သုပ္မယ္။ ကုလားပဲဆန္ ခြဲျခမ္းေလး တစ္နပ္စာေလာက္ ဝယ္ျပီး အလွဴ ဟင္းခ်ိဳ ခ်က္သလို ခ်က္မယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေတာ့္ကို ကေန႔ မနက္ ထမင္းေလွ်ာ့စားလုိ႔ ေျပာခ်င္တာ။"
"ဆန္ကေကာ"
"ဒီတစ္နပ္ပဲေတာ္ ငလံုုး ထင္းေပါက္ခ ရတဲ့ ငေပါဆီက ဆန္တစ္ျပည္ရွိသားပဲ။ ဆန္သန္႔သန္႔ ထမင္းခ်က္ရမွာေပါ့ ဆန္ထမင္းေလ"
"နင့္အေမ ေျပာတာနဲ႔ ငါ သြားရည္ေတာင္ က်ခ်င္လာျပီ။ ကဲ....ကဲ မနက္စာ ထမင္းစားရေအာင္ ခူးဦး၊ ညေနက်မွ ဝက္သားေကၽြး အလွဴကို စားသလို အားရပါးရ တြယ္လိုက္ရဦးမယ္။မနက္ကေတာ့ ထမင္းကေတာ့ အူကို ထိန္းရံုေပါ့ နင့္အေမရယ္။"
ညေနမွာ ဆန္ထမင္း ျဖဴျဖဴေလးရယ္။
ဝက္သားဆီလည္ေရလည္ေလးရယ္။
ေခြးေတာက္ရြက္ျပဳတ္ အတို႔ေလးရယ္။
ခံတက္ခ်ဥ္သုပ္ ေလးရယ္။
အလွ်ဴပဲ ဟင္းခ်ိဳလို ခ်က္ထားမည့္ ပဲဟင္းခ်ိဳေလးရယ္။
ငေတာ စားရမည္မို႔ ဝမ္းသာ ၾကည္ႏူး မဆံုး။ မစားရေသးခင္မွာပင္ အေတြးႏွင့္ သြားရည္မ်ား ျပည့္လွ်ံလာ၍ ငေတာ သူ႔ပါးကို ေယာင္ရမ္းကိုင္မိသည္။
သူ႔ပါးကိုင္မိမွ သူ႔မ်က္စိထဲ၌ ဝက္သားေကၽြး အလွဴတိုင္း၌ ပါေလ့ရွိေသာ ဗလာဆိုင္းထဲမွ ႏွဲသမားၾကီး၏ ပါးကို ငေတာ သတိရမိ၏။
ဗလာဆိုင္းထဲမွ ႏွဲသမားၾကီး ႏွဲမႈတ္ေနေသာအခါ ႏွဲသမားၾကီး၏ ပါးသည္ တစ္ခါတစ္ခါ ေဖာင္းလာလိုက္ တစ္ခါတစ္ခါ ပိန္လိုက္၊ ႏွဲမႈတ္ေနေသာ ႏွဲသမားၾကီး၏ ေဖာင္း၊ ပိန္၊ ပိန္၊ ေဖာင္း မ်က္ႏွာသည္ ငေတာေတြး၌ တစ္ရစ္ဝဲဝဲလည္။
ဘဝဟူသည္ ႏွဲသမားၾကီး၏ ပါးလို ပိန္လိုက္ ေဖာင္းလိုက္၊ ေဖာင္းလိုက္ ပိန္လိုက္ ရွိေနသည္ဟု ငေတာ ေတြးမိျပီး ျပံဳးစစ။
တြင္းႀကီး၀မ္းေမာင္၏ ငေတာႏွင့္ငလံုး ၀တၳဳတိုမ်ားမွ‘‘ ေပြးထိုးသမား‘‘၀တၳဳတို။
No comments:
Post a Comment