“ တပည္႕ေတာ္ကို ကယ္ပါဦး ”
အၿပစ္သားက ရဟန္းေတာ္ႀကီးကို ဦးခ်စဥ္ အာဏာသားက ၀င္ေၿပာ၏။
“ သူဟာ မခုတ္ရမယ္႔ သစ္ပင္ေတြကို ေလွ်ာက္ခုတ္ပါတယ္ဘုရား ”
“ေဆာင္းရာသီမို႔အေႏြးဓာတ္လိုလို႔ပါ ထင္းအတြက္ခုတ္မိတာပါ၊ အရွင္ဘုရား...တပည့္ေတာ္ကိုကယ္ပါ”
“ပူအိုက္တဲ႔ေႏြရာသီမွာ ဒီသစ္ပင္ေတြက အရိပ္ေပးမွာကိုေရာ မေတြးမိဘူးလား ဒကာႀကီး ။မ်က္လံုးႏွစ္လံုးရိွၿပီး ဘာၿဖစ္လို႔ တစ္လံုးတည္းနဲ႔ ႀကည္႔ရတာလဲ ”
ရဟန္းက မ်က္လႊာခ်၍ ထိုသုိ႔ေၿပာေသာအခါ သူတို႔အားလံုး ၿငိမ္သက္သြားႀကသည္။
“ မကယ္ႏိုင္တာကို ခြင္႔လႊတ္ပါဒကာ။ ဗုဒၶလမ္းစဥ္ကို နားလည္ပါ။
ဗုဒၶဟာ ကယ္တင္ရွင္မဟုတ္ဘူး၊ ဗုဒၶဟာ လမ္းညႊန္သင္ႀကားသူဆရာသာ ၿဖစ္တယ္၊
ကိုယ့္ကိုကုိယ္သာ ကယ္တင္ရလိမ့္မယ္ဒကာႀကီး ” ဟုမိန္ ့ၾကားရင္း
သူတို႔ကို ဥေပကၡာၿပဳၿပီး ရဟန္းလည္း ကိုယ္႔လမ္းကိုယ္ ဆက္ေလွ်ာက္သြားေလသည္။
@တာရာမင္းေဝ
က်ေနာ္တို ့မွာ မွားယြင္းတဲ့အသိတစ္ခုကို ဘိုးဘြားဘီဘင္ကတည္းက လက္ဆင့္ကမ္းသြန္သင္ဆံုးမ လာခဲ့ၾကတာ ခုခ်ိန္ထိဆိုပါေတာ့။ အဲဒါကေတာ့ ‘ထမင္းစားဖို ့ အလုပ္လုပ္ရမယ္’ ဆိုတာပါပဲ။ထမင္းစားရဖို ့ေလာက္သာရည္ရြယ္ျပီး အလုပ္လုပ္ၾကရမယ္ဆိုရင္…….. ။
က်ေနာ္တို ့ေတြဟာ ဘယ္လိုမ်ား ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ျဖစ္လာႏိုင္ေတာ့မွာလဲ။
ဒီလိုမ်ိဳးရွိတဲ့ မိဘရဲ ့စကားကိုေျမဝယ္မက်နားေထာင္ခဲ့တဲ့ ‘ဖုိးထယ္’ဆိုိတ့ဲသူတစ္ေယာက္ဟာ..
ပထမအ႐ြယ္ ေမာင္ဖိုးထယ္ ၊လယ္ကိုထြန္ယက္ေနပါသည္။
ဒုတိယအ႐ြယ္ ကို္ဖိုးထယ္ ၊လယ္ကိုထြန္ယက္ေနပါသည္။
တတိယအ႐ြယ္ ဦးဖိုးထယ္ ၊လယ္ကိုထြန္ယက္ေနပါသည္။ ဆိုျပီးေတာ့ဘဲ ရွိေနေတာ့မွာေပါ့။
တစ္ကယ္ထူးခၽြန္ဖို ့ႀကိဳးစားတဲ့ သူေတြကိုလည္း ‘ လူေနျခံဳၾကား၊ စိတ္ေနဘံုဖ်ား’ ဆိုျပီး နာမ္ႏွိမ္ၾကေသးရဲ ့။
ေကာင္းျပီ လူေနလည္းျခံဳၾကား၊ စိတ္ေနကလည္းျခံဳၾကားဘဲဆိုရင္ေကာ……...။ဘာျဖစ္လာမလဲ။
အင္း..........ေခြးျဖစ္ဖို ့့ဘဲ ရွိေတာ့မေပါ့ေနာ။
က်ေနာ္တို ့ျမန္မာအိမ္ေထာင္ဦးစီးေယာက်္ားအမ်ားစုဟာ တလြဲေစတနာလြန္ျပီးျဖစ္ေစ၊ တလြဲမာနေၾကာင့္ျဖစ္ေစ……
‘‘ေဟ့…ငါအလုပ္လုပ္ႏိုင္ေသးတယ္ကြ၊ ငါအလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့အထိ မင္းဘာမွလုပ္စရာမလိုဘူး’’ လို ့ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါဟာ-
မိန္းမကို အိမ္ေဖၚသာသာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပစ္လိုက္တာနဲ ့အတူတူပါပဲ။
တစ္နည္းအားျဖင့္ေျပာရမယ္ဆိုယင္ မင္းလူရာမဝင္ပါဘူးကြာလို ့ ႏိွမ့္ခ်ထားတာ။
‘ပါပီကေလးပုတုတု သူ ့စကားကဝုဝုု၊ သူ ့စကားလူမသိ လူ ့စကားသူမသိ၊ သနားပါဘိ’’ ဆိုျပီး
ကိုယ့္ပုတုတုေလးေတြကို အိမ္မွာဘဲထားတတ္ၾကတယ္။ ဒါကို အဟုတ္ႀကီးမွတ္ျပီး ...
‘‘က်မေယာက်္ားက လစာေကာင္းတယ္ေလ။ ကိုကိုကက်မကိုအလုပ္မလုပ္ရဘူးတဲ့’’ ဆိုျပီး မရွက္မေၾကာက္ ေလွ်ာက္ေျပာ ေနတတ္တဲ့ အရူးလိုလိုအေပါလိုလိုမိန္းမအခ်ိဳ ့ကိုလူေအးတို ့ စလံုးမွာေတြ ့ရတတ္ပါတယ္။
ဒီလိုအရူးလိုလိုအေပါလိုလိုမိန္းမအခ်ိဳ ့ကို တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။မိမိကိုယ္ကို ယံုၾကည္ပါ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ေတာ့မွေလွ်ာ့မတြက္ပါနဲ႔။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မယံုၾကည္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ ဘယ္လိုမွ အလုပ္လုပ္လို႔မရႏိုင္ပါဘူး။
က်ေနာ္ အင္တာနက္ေပၚမွာဖတ္လိုက္ရတဲ့ ဟာသေလးကိုျပန္ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ဒီလိုပါ-
အဆိုသင္တန္းတစ္မွာ သင္တန္းသူတစ္ဦးက နည္းျပဆရာကို ဝမ္းနည္းပက္လက္နဲ ့ေမးတယ္တဲ့။
"ဆရာ။ ကၽြန္မကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲ ေျပာပါဆရာ။ ကၽြန္မအသံကတစ္ကယ္ဘဲ သံုးစားလို ့မရေတာ့ ဘူးလားရွင့္"
"ဟာ...ဒီလိုလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဥပမာ - မီးေလာင္တာတို႔၊ ေရနစ္တာတို ့
ဓျပတိုက္ခံရတာတို ့ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားအသံဟာအစားထိုးလို ့ကိုမရႏိုင္ဘူး။ တကယ္ေျပာတာပါဗ်ာ" တဲ့ေလ။
တိုက္တြန္းခ်င္ပါတယ္။ကိုယ့္ပုတုတုေလးေတြကို အိမ္မွာဘဲထားတဲ့ ေယာက်္ားသားေတြကလည္း
သူတို ့မွာအစားထိုးမရတဲ့ အသံမ်ိဳးေတြရွိတတ္တယ္ဆိုတာ ယံုၾကည္ေပးလိုက္ပါ။
တစ္ခ်ိဳ ့ၾကေတာ့လည္းမိန္းမက အလုပ္ရွိရင္ေယာက်္ားကိုအရက္ဖိုးေပးျပီး ဘာမွသံုးစားလို ့မရတဲ့ ငတံုးဘဝ ေရာက္ေအာင္ လုပ္ပစ္တတ္ၾကပါတယ္။(မလုပ္လည္း လုပ္သလိုျဖစ္သြားတယ္မဟုတ္လား)။
မိန္းမအလုပ္ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေယာက်္ားက ထုိင္စားတယ္။
ေယာက်္ားအလုပ္ရွိတဲ့အခ်ိန္မွာ မိန္းမကထိုင္စားတယ္နဲ ့ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ထိုင္စားရင္း
ႏွစ္ ေယာက္စလံုး တံုးသြားတဲ့ဘဝကိုေရာက္သြားၾကျပီး ဘဝကိုမျပည့္မစံု၊ စိတ္ဆင္းရဲကိုယ္ဆင္းရဲနဲ ့
ေလွ်ာက္ေန ၾကရသူ ေတြကိုျမင္ဘူးၾကပါလိမ့္မယ္။
ဟုတ္ပါ့မလားေမာင္ကာဠဳရဲ ့လို ့ဆိုရင္လည္း ဒါ့ထက္ပိုေၾကာင္းပါခဗ်ား။
မတ္တတ္စာ(ထမင္းစားရဖို ့ေလာက္သာ)ဆိုတာလြယ္ပါတယ္။
အဲ….ႀကီးပြါးခ်မ္းသာဖို ့ဆိုတာအသာထား ။တံုးလံုးစာအတြက္ ဘယ္လုိ ‘ Plan ’ ခ်မလဲ။စဥ္းစားသင့္ပါတယ္။
အသက္တစ္ေခ်ာင္းမေသဖို ့ ေသေရးရွင္ေရးကုသဖို ့ေငြေၾကးလိုအပ္လာတဲ့အခါ …..
ငါ့လက္ထဲကလြတ္‘ ျဗြတ္’ ဆိုျပီးေတာ့ပဲ
ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့သူတစ္ေယာက္ကို ေသမင္းလက္ထဲ ဝကြက္အပ္လိုက္ ရလို ့ စိတ္ေသာကေဝဒနာ
ခံစားေနၾကရ သူေတြကိုလည္းျမင္ဘူးၾကပါလိမ့္မယ္။
အဲဒါေၾကာင့္…
ျပည့္စံုတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈရဖို႔ နည္းဗ်ဴဟာ၊ မဟာဗ်ဴဟာ၊ စူဠဗ်ဴဟာေတြ ခ်မွတ္က်င့္သံုးရပါလိမ့္မယ္။
ေရွ႕မွာေျပာခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယံုၾကည္ပါဆိုတာက ကိုယ္ဟာလုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္စြမ္းရွိသူ တစ္ေယာက္အျဖစ္ ယံုၾကည္ဖို႔ကိုဆိုလိုတာပါ။ ငါကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွအမွားလုပ္မယ့္ လူစားမ်ဳိးမွမဟုတ္တာ ဆိုတဲ့ အထိ ယံုၾကည္ဖို႔ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး။
